hypnos
Dołączył: 05 Paź 2007
Posty: 145
Przeczytał: 0 tematów
Ostrzeżeń: 0/5
Skąd: Brzeg
|
 Wysłany: Sob 21:17, 09 Lut 2008 Temat postu: UKOCHANE PEARL JAM |
|
|
w roku 1984 powstało Green River, do którego należeli: Jeff Ament, Mark Arm, Seve Turner i Alex Shumway. Niedługo po wydaniu płyty Deep Six do grupy dołączył Stone Gossard. Przez cztery lata zespół znakomicie odzwierciedlał wydarzenia z ówczesnej sceny muzycznej Seattle. Zaraz przed wydaniem Rehab Doll atmosfera w zespole zaczęła się jednak psuć. Pięcioro przyjaciół zdecydowało się rozstać. Mark z Sevem założyli Mudhoney a Jeff, Stone, Gary Gilmour i Adrew Wood: Lords Of The Wasteland, które potem przemianowano na Mother Love Bone.
W roku 1990 od przedawkowania heroiny ginie Andrew Wood. Dla uczczenia twórczości Wooda, jego przyjaciele zakładają Temple Of The Dog (podobno Andy’ego nazywano właśnie Dog) i zaledwie w piętnaście dni nagrywają płytę o tym samym tytule.
Wkrótce potem drogi Jeffa i Stone`a splotły się ponownie. Razem z Mikiem McCready i Mattem Cameronem (wówczas bębniarzem Soundgarden) zaczęli grać nieme wersje piosenek, m.in. Dollar Short (pierwotne wykonanie Alive). Niewiele póĄniej Matta na perkusji zastępuje Dave Krusen. Pozostało tylko znalezienie dobrego wokalisty, który napisałby słowa do granych przez artystów utworów. Wokalista ten nie miał w żadnym stopniu przypominać Andy’ego, miał on być zupełnie inną osobą. Na jednym z koncertów Eddie Vedder (właściwie Edward Louis Severson III) poznaje Jacka Ironsa, (niegdyś perkusistę Red Hot Chili Peppers). Ten przedstawia mu zaistniałą sytuację i podsuwa demo byłych muzyków formacji Mother Love Bone. Ed, po całonocnym słuchaniu muzyki, pisze trzy znakomite teksty: Footsteps, Once i Alive. Dogrywa do piosenek wokal i wysyła taśmy do Seattle. Wkrótce dostaje odpowiedĄ, iż został zaproszony do współpracy. Chłopaki odbierają go z lotniska i natychmiast zabierają do sali prób, która znajdowała się w piwnicy jednej z galerii.
Nie marnują czasu i wyruszają jako support Alice in Chains w trasę koncertową w styczniu 1991 roku. Publiczność wręcz zostaje oczarowana brzmieniem gitar i bębnów a wszystko to w dość przecudowny sposób dopełniał bardzo charyzmatyczny, czasem spokojny a czasem wściekły głos Veddera. Wkrótce zespół postanawia wszystko to utrwalić na płycie i podpisuje kontrakt z wytwórnią Epic. Pod czujnym okiem producenta Ricka Parshala, który to m.in. wypromował zespół Soundgarden, zespół wkracza do studia w Seattle.
Przez niespełna dwa miesiące ciężkiej pracy zostaje nagranych jedenaście bardzo klimatycznych i surowych utworów. 28 sierpnia 1991 roku pojawia się w sklepach pierwszy album zespołu zatytułowany Ten. Symbolizuje on liczbę rąk, które stworzyły tą właśnie płytę. Większość tekstów opowiada faktyczne sytuacje z życia Veddera (np. Why Go mówi o znajomej Edda przyłapanej na paleniu trawy). Zaraz po nagraniu płyty perkusista Dave Krusen dość nieoczekiwanie opuszcza zespół.
Żeby wywiązać się z wszystkich terminów na trasie koncertowej zespół chwilowo zatrudnia Matta Chamberlaina z The new Bohemians. Matt kręci jeszcze z zespołem klip do Alive, po czym zastępuje go Dave Abbruzzese z grupy funkowej Dr. Tongue.
W 1993 roku zespół wchodzi do studia z myślą nagrania nowego albumu. Muzycy starali się nie ulegać żadne presji i nagrać dokładnie to, co chcieliby przekazać. Muzyka jaką stworzyli jest o wiele dojrzalsza, ostrzejsza i w znacznym stopniu różni się od poprzedniego albumu. Pierwotnie płyta miała się nazywać Five againts one, następnie przemianowano ją na Pearl Jam, lecz i ta nazwa nie odpowiadała muzykom. W rezultacie pierwszy nakład płyty wyszedł bez tytułu. Dopiero potem ustalono, że krążek przyjmie nazwę Vs (Versus - przeciwko). Tytuł można tłumaczyć jako bunt zespołu przeciw producentom i wytwórniom płytowym.
8 kwietnia 1994 roku śmierć Cobaina przybiła do ściany tak samo członków zespołu jak i całą scenę z Seattle. Vedder był tak wstrząśnięty, że w pierwszej chwili chciał na zawszę rozstać się z muzyką. Potrzebował wielu tygodni wakacji żeby wrócić do normalnego życia. Od tego czasu Eddie zmienił się nie do poznania. Stał się bardziej agresywny i zamknięty w sobie, miał gdzieś cały świat, nie udzielał wywiadów, a przy każdym koncercie zaczęła towarzyszyć mu butelka wina.
6 maja 1994 roku Pearl Jam wystosował wniosek przeciwko firmie Ticketmaster zajmującą się dystrybucją biletów na koncertach. Chodziło o to, iż firma pobierała zbyt wysokie opłaty manipulacyjne i celowo podwyższała ceny biletów czerpiąc z tego duże zyski. Ticketmaster miał też podpisane umowy z większością stadionów w Ameryce. Blokował przez to pozostałe firmy i znalezienie innego, alternatywnego dystrybutora było wręcz niemożliwe. Z tym problemem borykało się wiele zespołów, ale jako pierwszy Pearl Jam wystąpił z tą sprawą do sądu. Cały proces zakończyła się w 1995 roku. Sąd uznał, iż nie popełniono żadnego przestępstwa i uniewinnił Ticketmaster. Pearl Jam podziękował jednak panom i podpisał umowę z niezależną firmą ETM Entertainement Network.
W grudniu 1994 roku ukazuje się trzeci album studyjny zatytułowany Vitalogy. Nagrywany był on w studiach z całych Stanów wiosną 1994 roku. Jest on niewątpliwie przesączony emitującą melancholią. Przyczyniła się ku temu samobójcza śmierć Kurta, która wstrząsnęła wszystkimi do tego stopnia, iż trudno było śpiewać z entuzjazmem. Drugim, niemniej ważnym czynnikiem była niepewna sytuacja zespołu, który mógł się rozpaść w każdej chwili. Sam Mike McCready miał poważne problemy z alkoholem. Dopiero po namowie kolegów zwrócił się po pomoc do ośrodka odwykowego. 24 grudnia Vitalogy znalazła się na szczytach amerykańskich list przebojów sprzedając rekordową liczbę egzemplarzy, 900.000 w tydzień.
W 1998 roku zostaje wydany piąty album zespołu zatytułowany Yield. Był on reklamowany jako powrót stylem do takich klasyków jak Led Zeppelin czy The Doors. Płyta sprzedaje się dość dobrze i dostaje miano platynowej. Na pewno przyczyniła się ku temu odpowiednia promocja – tym razem zespół decyduje się na dość obszerną kampanię reklamową. Zostaje także wydany animowany klip do Do the evolution.
W 2000 roku po raz pierwszy zespół zdecydował się wydawać oficjalne bootlegi po każdym koncercie. Do sklepów trafiają siedemdziesiąt dwa albumy obejmujące wszystkie zapisy koncertów z tourne 2000 z wyłączeniem tragicznego koncertu w Roskidle i kilku koncertów klubowych, przeznaczonych dla małej rzeszy fanów. Każdy z dwupłytowych albumów koncertowych kosztuje niecałe 13 dolarów dla członków fanclubu i 15 dla pozostałych chętnych. Płyty są pakowane w kartonowe koperty, tak jakby był to papier z odzysku i posiadają dość ubogą grafikę. Osiemnaście płyt zostało przez zespół wyróżnionych specjalnym znakiem człowieka i małpy, w tym jeden z koncertów w Spodku (z 16 czerwca 2000r.). Po zakończeniu trasy Binaural zespół wydaje video Touring Band 2000.
19 kwietnia 2002 roku w swoim domu, po przedawkowaniu kokainy i heroiny, zostaje znaleziony martwy Layne Staley. Eddie wstrząśnięty tą tragedią pisze piosenkę zatytułowaną "4/20/02". Zostaje ona umieszczona dopiero w 2003 roku na hidden tracku w japońskiej wersji Lost dogs.
11 listopada ma miejsce premiera kolejnego albumu zespołu – Riot Act. Album sprzedaje się w 500.000 kopii w pierwszym tygodniu od premiery. Zespół kontynuuje dalej swoją politykę związaną z bootlegami. Tym razem wchodzi w grę kilkadziesiąt sztuk z trasy po Australii, Japonii i Ameryce. W sumie 73 tytuły.
Pod koniec 2003 roku zostaje wydany dwupłytowy album – Lost Dogs z rarytasami, oraz utworami, które nie weszły na wcześniejsze albumy studyjne. Na rynku ukazuję się także Live at the garden – zapis video koncertu z 8 lipca 2003 w Madison Square Garden.
19 listopada 2004 roku ukazuje się wydawnictwo "Rearviewmirror (Greatest Hits 1991-2003)", które zawiera 33 utwory. Pojawienie się tej płyty na rynku to raczej inicjatywa wytwórni Epic, dla której zespół nagrywał, aniżeli samych członków zespołu.
W lutym 2006 roku zespół podpisuje umowę z wytwórnią J Records, która jest częścią Sony BMG. 2 maja 2006 roku zostaje wydany ósmy album zespołu Pearl Jam. Zawiera on wcześniej wydane single: "Life Wasted", "World Wide Suicide" (dociera do pierwszego miejsca Billboard Modern Rock ) oraz "Gone". 14 maja Pearl Jam promuje “World Wide Suicide" i "Severed Hand w programie Saturday Night Live, w którym ostatnio wystąpili w 1994 roku. Zespół wyrusza także w trasą koncertową po USA, Europie oraz Australii.
Pearl Jam, 13 czerwca 2007, Stadion Śląski, Chorzów
Czekałem na ten koncert 11 lat, byłem, widziałem, słuchałem, przeżywałem. Największe wrażenie zrobiła na mnie atmosfera tego koncertu. Wielka scena i ponad 40 tys. ludzi nie przeszkodziły w tym, by zespół nawiązał z publicznością niemal intymny kontakt. Muzycy stali najczęściej blisko siebie (gitarzysta Stone Gossard tkwił prawie w tym samym miejscu przez cały występ!), czasem tylko urządzając sobie przebieżki po scenie, kiedy to basista Jeff Ament ganiał się z gitarzystą Mikem McCready. Oczywiście najbardziej szalał Vedder, który potrafił przebiec całą scenę, by wskoczyć na kolumny i nasłuchiwać, jak śpiewa publiczność. Ale niezależnie od tego, czy grali ostre kawałki, takie jak choćby kultowy "Even Flow" - rozciągnięty do niemal dziesięciu minut ze świetnymi solówkami McCready'ego i perkusisty Matta Camerona - czy spokojne i poruszające jak "Elderly Woman Behind the Counter In A Small Town" z gitarą akustyczną albo przepięknie zaśpiewane razem z publicznością "Black", czuć było swoistą bliskość między zespołem a fanami. I właśnie to mnie najbardziej ujęło. Cudowne przeżycie tylko szkoda że tak krótkie, czekam z niecierpliwością na kolejny koncert
|
|
